Είναι αρχή μου να επιδιώκω να εργάζομαι στο σχολείο τού τόπου που κατοικώ.
Όταν αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να φύγω μακριά, έψαξα και βρήκα σπίτι
κοντά στο σχολείο, στο ίδιο χωριό και έμεινα εκεί.
Αυτό έχει πολλά θετικά. Δένεσαι με τα παιδιά που σε βλέπουν στο χωριό τους και
σε χαιρετούν καθημερινά στους δρόμους. Επίσης μαθαίνεις τον τόπο και τις
συνήθειες των ανθρώπων, τις ιδιαίτερες συνθήκες και μπορείς να προσαρμόσεις
καλύτερα τη διδασκαλία σου και να έρθεις πιο κοντά στα παιδιά.
Όλοι κερδίζουν έτσι. Αυτό άλλωστε είναι και το σωστό.
Γράφω αυτήν την ανάρτηση επειδή έχω διαπιστώσει ότι πολλοί εκπαιδευτικοί
εφαρμόζουν την εκ διαμέτρου αντίθετη πρακτική: επιδιώκουν να τοποθετηθούν
σε σχολείο εκτός τού τόπου κατοικίας τους (μέσω των αποσπάσεων εντός νομού),
κατά προτίμηση στο πλησιέστερο χωριό.
Επιδιώκουν αυτό το πράγμα ακριβώς επειδή δε θέλουν να τους γνωρίζουν.
Έτσι έχουν την ασφάλεια της ανωνυμίας, την ασφάλεια ότι κανείς δεν τους
ξέρει, δεν τους βλέπει, δεν τους αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά τους.
Όλοι όμως χάνουν έτσι.
Και το υπουργείο οφείλει να βρει τρόπο να βάλει φρένο σ' αυτού του είδους
τις άστοχες, άσκοπες και άκαρπες μετακινήσεις.
Και οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να αφιερωθούν στον τόπο τους και στη δουλειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου