Σελίδες

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Η ιστορία της ζωής μου


Γεννήθηκα πριν 40 περίπου χρόνια.
Ήμουν από μικρός, κάτι σαν παιδί-θαύμα. Διάβαζα εφημερίδα από τριών χρονών. Στο σχολείο όλοι οι δάσκαλοι είχαν να λένε για μένα. Πέρασα με υποτροφία στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο από όπου αποφοίτησα το 1996. Πήγα και στρατιώτης μέχρι το 1997.
Όλα αυτά τα χρόνια με συντηρούσαν οι γονείς μου με δυσκολία, αφού είμαι ο μεγαλύτερος γιος πολύτεκνης οικογένειας. Θυμάμαι το 1990 όταν βρέθηκα στην Αθήνα, ζούσα με 15,000 δρχ. το μήνα, ενώ το 1996 με 40,000 δρχ. (αυτά τα ποσά σε ευρώ είναι 45€ και 120€ περίπου, αντίστοιχα). Μη νομίζετε πως η ζωή είναι πολύ πιο ακριβή σήμερα σε σχέση με τότε. Θυμάμαι πολύ καλά ένα πακέτο μακαρόνια να στοιχίζει 140 δρχ. (40λ) και μισό κιλό φέτα 800 δρχ. (2,5 €).
Μετά και το στρατό προσπάθησα να βρω δουλειά. Μάταια, μια και δεν είχα (και δεν ήθελα να έχω) γνωριμίες. Δεν πήγα σε βουλευτές και πολιτευτές να ζητήσω δουλειά. Τα βιογραφικά στέλνονταν βροχή, τα παπούτσια μου είχαν λιώσει από το περπάτημα. Με καλούσαν σε συνέντευξη για μια δουλειά και δεν διέθετα ούτε το εισιτήριο του λεωφορείου για να πάω. Ο καιρός περνούσα. Οι γονείς μου με χαρτζιλίκωναν με 5,000 δρχ. την εβδομάδα – τα έβγαζα πέρα αλλά δεν έβλεπα μέλλον.
Στα 29 μου παντρεύτηκα. Η οικογένεια της γυναίκας μου διατηρούσε οικογενειακή επιχείρηση και έτσι κατάφερα να έχω μια απασχόληση αν και ανασφάλιστος. Τα οικονομικά πενιχρά. Μπαίνοντας στο ευρώ το 2002 θυμάμαι να ζούμε με 600€ το μήνα. Ευτυχώς δεν είχαμε να πληρώνουμε ενοίκιο αλλά ήρθε το πρώτο παιδί και μετά από δύο χρόνια το δεύτερο.
Αποφάσισα να δοκιμάσω στον ΑΣΕΠ. Έδωσα εξετάσεις το 2002 στον κλάδο μου και δεν κατάφερα να περάσω για μισό μόριο αν και ήμουν δεύτερος, αφού κανείς δεν είχε πιάσει τη βάση των 60 μορίων (η βάση αυτή κατέβηκε μετά από 3 χρόνια στα 55 μόρια). Με το διάβασμα που είχα κάνει έδωσα κατατακτήριες στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. Βγήκα δεύτερος και αποφοίτησα μετά από δύο χρόνια με βαθμό 9,2 (παρά το γεγονός ότι παράλληλα εργαζόμουν και είχα αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις με δύο μωρά στο σπίτι). Όσο σπούδαζα βρήκα μια εργασία σε μια εταιρεία με μισθό 570€ και ωράριο 8.30-16.00 τις καθημερινές και 9.00-14.30 τα Σάββατα.
Μόλις πήρα το πτυχίο μου είχα να αντιμετωπίσω το πρόβλημα του διορισμού. Θα έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου, να αφήσω την οικογένειά μου για τουλάχιστον ένα χρόνο ώστε να υπηρετήσω την οργανική μου. Αποφάσισα να ψάξω εργασία σε ιδιωτικό σχολείο για να αποφύγω να πάω αναπληρωτής και τα κατάφερα. Παράλληλα ξεκινούσα το μεταπτυχιακό μου περνώντας και πάλι δεύτερος μετά από εξετάσεις στο ΑΠΘ.
Τον ίδιο χρόνο έδωσα τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ και αρίστευσα, βγαίνοντας 4ος. Κατάφερα έτσι να αποφύγω το νησί και τοποθετήθηκα σε μια περιοχή από την οποία μπορούσα να πηγαινοέρχομαι τα Σαββατοκύριακα στο σπίτι μου. Κάθε εβδομάδα έκανα με το αυτοκίνητο 1,200 χιλιόμετρα για ένα χρόνο. Έφευγα από το σχολείο Παρασκευή μεσημέρι κι έφτανα το απόγευμα στο σπίτι μου. Την Κυριακή το μεσημέρι έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής για να φτάσω στον τόπο διορισμού μου αργά το βράδυ. Κάθε Σαββατοκύριακο για όλον το χρόνο. Τα 4,000€ που είχα καταφέρει να μαζέψω τα προηγούμενα χρόνια, όπως καταλαβαίνετε, εξανεμίστηκαν.
Το μεταπτυχιακό που είχα ξεκινήσει δεν μπόρεσα να το ολοκληρώσω αφού το υπουργείο μού αρνήθηκε απόσπαση (την ώρα που δίνει άδειες με αποδοχές για κάποιους ημέτερους για τον ίδιο λόγο και χωρίς οικογένεια).
Τα επόμενα χρόνια κατάφερα να έρχομαι με αποσπάσεις στο σπίτι μου. Παρουσιάστηκαν όμως προβλήματα με τη σύζυγό μου (ψυχικό νόσημα) και αναγκάστηκα να νοικιάσω σπίτι και να μείνω μόνος με τα παιδιά μου. Ο μισθός περίπου 1,250€ τα έβγαζα πέρα αρκετά δύσκολα.
Πέρυσι δεν κατάφερα να πάρω απόσπαση στο νομό που ζω. Ευτυχώς πήρα σε όμορο νομό αλλά τα έξοδα των μετακινήσεων δυσβάστακτα. Ο μισθός έπεσε στα 800€ και οι μετακινήσεις απαιτούσαν περίπου 200€ βενζίνη το μήνα. Ο τραπεζικός μου λογαριασμός είναι για ελάχιστες ώρες μη μηδενικός πια. Δανείζομαι χρήματα από τους γονείς μου και τον αδελφό μου για να ανταπεξέλθω σε έκτακτες υποχρεώσεις. Αναγκαστικά ξενοικιάζω και επιστρέφω στη σύζυγο για να μείνω μαζί με τα πεθερικά μου. Οι συνθήκες ζωής στο σπίτι είναι ιδιαίτερα δύσκολες και συχνά υπάρχουν εντάσεις και επεισόδια.
Αφιερώνομαι λοιπόν στην εργασία μου. Ίσως επειδή αγαπώ αυτή τη δουλειά, ίσως ως θεραπεία, ίσως για να μη σκέφτομαι τα προσωπικά μου προβλήματα. Η παράλληλη πορεία μου ως δάσκαλος είναι όλο επιμορφώσεις, σεμινάρια, προγράμματα, επιτυχίες. Πρόσφατα εργασίες μου αναγνωρίστηκαν ως οι καλύτερες μεταξύ συναδέλφων που έχουν 20 και 25 χρόνια υπηρεσίας. Εφαρμόζω στην τάξη ότι πιο καινοτόμο και σύγχρονο υπάρχει, προετοιμάζομαι και αφιερώνομαι στη δουλειά μου και προσπαθώ να κάνω όχι μόνο τη δική μου ζωή αλλά όλο το γύρω μου κόσμο, καλύτερο.
Τι μας ξημερώνει αύριο δεν ξέρω.
Θέλω να είμαι αισιόδοξος όταν βλέπω τα πρόσωπα των παιδιών μου ή των παιδιών της τάξης μου να μού χαμογελούν. Θέλω να βρίσκω τα θετικά, να επισημαίνω αυτά που μας ενώνουν και να αφήνω στην άκρη ότι μας χωρίζει.

2 σχόλια:

  1. Τζόνσον ο αλογόμυγας8 Ιουλίου 2012 στις 2:43 π.μ.

    Δάσκαλε, τα δυο παιδιά σου και τα μάτια σου! Σεμινάρια, εργασίες κλπ ας περιμένουν λιγάκι. Τα παιδιά σου όμως, ας μην περιμένουν τον πατέρα τους να ασχοληθεί μαζί τους αφού - και αν..- τελειώσει τις δικές του δουλειές.
    Κατά τα άλλα, καλή δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή