Το κασέρι και το τσουνάμι

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη. Είναι η καλύτερη περίοδος για περιήγηση στην πόλη καθώς δεν κυκλοφορεί τίποτα, παρκάρεις όπου θες και φθάνεις όπου θες μέσα σε λίγα λεπτά. Πέρυσι ήμουν στην Αθήνα την ίδια περίοδο.

Χτες πήγα σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο και στη συνέχεια σε ένα μεγάλο super - market για ψώνια. Καθώς περιεργαζόμουν τον πάγκο με τα τυριά, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται αν θα αγοράσει το τάδε ή το δείνα κασέρι, να συγκρίνει τιμές και να ελέγχει συσκευασίες (πεινούσα κιόλας). Μεταξύ των 5 ευρώ που στοίχιζε η συσκευασία του παραδοσιακού κασεριού και των 7 ή 8 ή 10 ευρώ που στοίχιζαν άλλα κασέρια που είχα βάλει στο μάτι, η διαφορά ήταν 2-5 ευρώ. Μικρή, θα μου πείτε;
Η αλήθεια είναι πως και για το απλό κασέρι είχα δεύτερες σκέψεις. Μου φάνηκαν πολλά τα 5 ευρώ.


Και τότε μ' έπιασε το παράπονο.
Σκέφθηκα: είμαι δάσκαλος με δύο πτυχία, μεταπτυχιακό, επιμορφώσεις, προσόντα που λίγοι έχουν στο χώρο μας. Αλλά και να μην τα είχα και μόνο η λέξη δάσκαλος, δίνει (ή θα έπρεπε να δίνει) τιμή, πρεστίζ, κύρος στην κοινωνία. Κι αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι ικανότεροι θα έπρεπε να αμείβονται ικανοποιητικά (ποιοι είναι αυτοί και πώς θα τους μάθουμε;).

Αντ' αυτού, παλεύουμε με τα 800 ευρώ το μήνα, στο νοίκι (ξανά, σύντομα) με 200 ευρώ έξοδα μετακινήσεων το μήνα και όλη την κοινωνία να σε κοιτάζει με μισό μάτι και να σε κατηγορεί για τεμπέλη.

Κοίταξα γύρω μου. Ο κόσμος ψώνιζε: γεμάτα καρότσια, ουρές στα τυριά, στα ταμεία. Το εμπορικό κέντρο γεμάτο για τα τελευταία ψώνια πριν φύγουν για διακοπές. Παρατήρησα τα ρούχα τού κόσμου: παπούτσια των 100 €, επώνυμα ρούχα, τζην, ακριβά κοσμήματα, τσάντες, γεμάτες σακούλες στα χέρια, ακριβά κινητά. Το πρώτο μου κινητό το πήρα το 2006 με 50 €, το δεύτερο το 2010 με 20€. "Για να κάνω τη δουλειά μου".

Αναρωτήθηκα το πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν να ζουν και να ξοδεύουν με τόση ευκολία. Τι δουλειά κάνουν; Πώς τα φέρνουν βόλτα;

Ή έχω κάνει εγώ λάθος στη ζωή μου ή μια ωρολογιακή βόμβα είναι έτοιμη να εκραγεί.

Τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης ίσως ήταν ο προάγγελος των όσων θα επακολουθήσουν.
Ίσως το τσουνάμι να μην έχει χτυπήσει ακόμα...
Μπορούμε να το αποφύγουμε;

Έφυγα χωρίς να αγοράσω τίποτα.
Μπήκα μέσα στο 15 ετίας σαραβαλάκι των 1,100 κ.εκ με όλα του τα προβλήματα που δεν μπορώ να επισκευάσω
Το πάρκιγκ είχε γεμίσει. Τα αυτοκίνητα γυρνούσαν για να βρουν θέση να παρκάρουν.


Ποιο το νόημα όλων αυτών; σκέφτηκα.
Μπορείς να επιβληθείς στις επιθυμίες και τα θέλω σου (ακόμα κι αν είναι επίπλαστα);
Μπορείς να ζήσεις χωρίς να καταναλώνεις;
Μπορείς να βρεις χαρά χωρίς να πληρώσεις;

Κάποιος κόρναρε και μου έκανε νόημα.
Έβαλα μπροστά και πήρα το δρόμο για το σπίτι...