Διορίστηκα
με ΑΣΕΠ το 2006 με μηδέν μόρια προϋπηρεσίας. Πρόλαβα για πολύ λίγο τις
‘καλές εποχές’ της εκπαίδευσης. Από την πρώτη χρονιά αισθάνομαι
υπερβολικό θυμό, τόσο για συγκεκριμένες ‘βολεμένες’ ειδικότητες, όσο και
για την εκμετάλλευση που υποστήκαμε, οι ψαρωμένοι νεοδιόριστοι, από
κάποιους ‘παλιούς συναδέλφους’. Αναφέρω ένα μικρό δείγμα από τις
δυσάρεστες εμπειρίες που μάζεψα σε αυτά τα λίγα χρόνια προϋπηρεσίας που
έχω.
1) Την πρώτη χρονιά, με 21 ώρες ωράριο, ήμουν υπεύθυνος τμήματος σε Γ τάξη ΕΠΑΛ με 12 απουσιολόγια (λόγω πολλών ειδικοτήτων) και τους μισούς μαθητές να κινδυνεύουν να μείνουν από απουσίες από τα μέσα Οκτώβρη. Καλά καλά δεν πρόλαβα να διαβάσω το νόμο και έπρεπε να στέλνω ενημερωτικά σε κηδεμόνες με κίνδυνο να χάσω τις χρονικές προθεσμίες και να κινδυνεύω και με διοικητικά παραπτώματα. Άραγε πόσο ηθικό είναι να αναθέσεις μία τόσο δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά σε νεοδιόριστο;
2) Την ίδια χρονιά βοηθούσα και την ‘παλιά’ συνάδελφο που είχε αναλάβει το μητρώο αλλά ουσιαστικά έκανα πάνω από το 50% της δουλειάς γιατί η συγκεκριμένη πετούσε χαρταετό (με τις ευλογίες του διευθυντή).
3) Είχα ‘συνάδελφο’ γυμναστή με 16 ώρες υποχρεωτικό ωράριο αλλά σύμφωνα με το πρόγραμμα εργαζόταν 12. Σε ότι αφορά την εξωδιδακτική, ο διευθυντής του ανέθεσε και για εκείνη τη χρονιά (όπως και κάθε χρονιά) να είναι υπεύθυνος του φαρμακείου!! Η μόνη υποχρέωση που είχε ήταν να το ανανεώνει. Όταν κάποια στιγμή μια μαθήτρια ζήτησε depon διαπίστωσα ότι το μοναδικό κουτάκι με παυσίπονα είχε λήξει από το 2001!. Επίσης ο συγκεκριμένος ‘συνάδελφος’ δεν έκανε ούτε μια ώρα μάθημα στη ζωή του! ΟΥΤΕ ΜΙΑ! Απλά έδινε τις μπάλες στα παιδιά και όλη μέρα έπινε καφεδάρες! Ποιος να τον ελέγξει; Ποιος να νοιαστεί; Ποιος να παραπονεθεί; Έχει να βγάλει ύλη;
4) Πέρσι είχα ‘Συνάδελφο’ μαθηματικό που διορίστηκε μετά από εμένα χωρίς να δώσει ποτέ ΑΣΕΠ. Ποτέ δεν κατάλαβα πως διορίστηκε γιατί αυτά τα ‘εναλλακτικά’ δεν έτυχε να τα παρακολουθήσω. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν κατείχε καθόλου το αντικείμενο. Είχαν περάσει 15 χρόνια από τότε που πήρε πτυχίο και τα είχε ξεχάσει όλα. Έτρεμε μήπως τύχει και βρεθεί σε ΓΕΛ και του δώσουν Γ τάξη! Προφανώς μέχρι να διοριστεί δεν είχε ασχοληθεί με την εκπαίδευση γιατί αν ήταν στα φροντιστήρια σίγουρα θα ‘πετούσε’.
5) Γνώρισα περίπτωση ‘συναδέλφου’ που ήταν στο ΠΥΣΔΕ μεγάλου νομού, μας έκανε την ζωή πατίνι, και το μόνο τυπικό προσόν που είχε ήταν η υποψηφιότητά του σε συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο!
6) Είχα ‘συνάδελφο’ με 30+ χρόνια υπηρεσίας, μπεκρή και άξεστο, που κάθε μέρα και όλη μέρα φώναζε και μάλωνε τα παιδιά. Όταν μου έκοψαν 300 ευρώ από τον μισθό αυτός πήρε αύξηση!
7) Είχα ‘συνάδελφο’ με 20+ χρόνια υπηρεσίας που συνδικαλίζεται στον αριστερό χώρο και όταν μας ενημέρωνε για τις ενδεχόμενες απεργίες, λόγω της αύξησης του ωραρίου, του ξέφυγε η φράση: ‘Πάλι καλά που το νομοσχέδιο εξαιρεί τους 12+ από τις υποχρεωτικές μεταθέσεις’!!
8) Έχω ακούσει για τον συνάδελφο που έχει την οργανική (και δεν τον έχω δει ποτέ) ότι είναι σε κάτι κέντρα περιβαλλοντολογικής εκπαίδευση και έχει να μπει στην τάξη 10 χρόνια!!
.......
Θα μπορούσα να απαριθμήσω αρκετά περιστατικά. Άλλα τόσα έχω ακούσει από άλλους συναδέλφους. Αυτά τα άτομα έχουν προ πολλού διαλύσει κάθε έννοια συναδελφικότητας και αλληλεγγύης. Για να ενωθεί ο κλάδος θα πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από τα παράσιτα! Τέτοιου είδους ‘εκπαιδευτικοί’ θα έπρεπε να απολυθούν ακόμη και αν δεν υπήρχε κρίση. Σίγουρα δεν είναι πολλοί, αλλά η δυσοσμία τους ήταν αρκετή για να μας γυρίσει την πλάτη ολόκληρη η κοινωνία. Θα πρέπει σαν κλάδος να δείξουμε την απαραίτητη ωριμότητα και να απομονώσουμε τα κακώς κείμενα, αν δεν το κάνουμε τώρα θα δούμε να απολύουν ικανούς και άξιους συναδέλφους (παλιούς και νέους) και τα λαμόγια θα συνεχίζουν να αλωνίζουν. Η προχειρότητα που έδειξε η κυβέρνηση στην περίπτωση της ΕΡΤ δείχνει τι μπορεί να συμβεί και σε εμάς! Είναι επιτακτική ανάγκη να προλάβουμε τις εξελίξεις. Δεν είναι κανιβαλισμός, δεν είναι αντισυναδελφισμός, δεν είναι ρουφιανιά. Είναι η ανάγκη να δείξουμε το θετικό προφίλ του εκπαιδευτικού στην κοινωνία, είναι η ανάγκη να προστατέψουμε τον ικανό συνάδελφο (παλιό ή νέο), είναι υποχρέωση στα παιδιά που διδάσκουμε.
1) Την πρώτη χρονιά, με 21 ώρες ωράριο, ήμουν υπεύθυνος τμήματος σε Γ τάξη ΕΠΑΛ με 12 απουσιολόγια (λόγω πολλών ειδικοτήτων) και τους μισούς μαθητές να κινδυνεύουν να μείνουν από απουσίες από τα μέσα Οκτώβρη. Καλά καλά δεν πρόλαβα να διαβάσω το νόμο και έπρεπε να στέλνω ενημερωτικά σε κηδεμόνες με κίνδυνο να χάσω τις χρονικές προθεσμίες και να κινδυνεύω και με διοικητικά παραπτώματα. Άραγε πόσο ηθικό είναι να αναθέσεις μία τόσο δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά σε νεοδιόριστο;
2) Την ίδια χρονιά βοηθούσα και την ‘παλιά’ συνάδελφο που είχε αναλάβει το μητρώο αλλά ουσιαστικά έκανα πάνω από το 50% της δουλειάς γιατί η συγκεκριμένη πετούσε χαρταετό (με τις ευλογίες του διευθυντή).
3) Είχα ‘συνάδελφο’ γυμναστή με 16 ώρες υποχρεωτικό ωράριο αλλά σύμφωνα με το πρόγραμμα εργαζόταν 12. Σε ότι αφορά την εξωδιδακτική, ο διευθυντής του ανέθεσε και για εκείνη τη χρονιά (όπως και κάθε χρονιά) να είναι υπεύθυνος του φαρμακείου!! Η μόνη υποχρέωση που είχε ήταν να το ανανεώνει. Όταν κάποια στιγμή μια μαθήτρια ζήτησε depon διαπίστωσα ότι το μοναδικό κουτάκι με παυσίπονα είχε λήξει από το 2001!. Επίσης ο συγκεκριμένος ‘συνάδελφος’ δεν έκανε ούτε μια ώρα μάθημα στη ζωή του! ΟΥΤΕ ΜΙΑ! Απλά έδινε τις μπάλες στα παιδιά και όλη μέρα έπινε καφεδάρες! Ποιος να τον ελέγξει; Ποιος να νοιαστεί; Ποιος να παραπονεθεί; Έχει να βγάλει ύλη;
4) Πέρσι είχα ‘Συνάδελφο’ μαθηματικό που διορίστηκε μετά από εμένα χωρίς να δώσει ποτέ ΑΣΕΠ. Ποτέ δεν κατάλαβα πως διορίστηκε γιατί αυτά τα ‘εναλλακτικά’ δεν έτυχε να τα παρακολουθήσω. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν κατείχε καθόλου το αντικείμενο. Είχαν περάσει 15 χρόνια από τότε που πήρε πτυχίο και τα είχε ξεχάσει όλα. Έτρεμε μήπως τύχει και βρεθεί σε ΓΕΛ και του δώσουν Γ τάξη! Προφανώς μέχρι να διοριστεί δεν είχε ασχοληθεί με την εκπαίδευση γιατί αν ήταν στα φροντιστήρια σίγουρα θα ‘πετούσε’.
5) Γνώρισα περίπτωση ‘συναδέλφου’ που ήταν στο ΠΥΣΔΕ μεγάλου νομού, μας έκανε την ζωή πατίνι, και το μόνο τυπικό προσόν που είχε ήταν η υποψηφιότητά του σε συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο!
6) Είχα ‘συνάδελφο’ με 30+ χρόνια υπηρεσίας, μπεκρή και άξεστο, που κάθε μέρα και όλη μέρα φώναζε και μάλωνε τα παιδιά. Όταν μου έκοψαν 300 ευρώ από τον μισθό αυτός πήρε αύξηση!
7) Είχα ‘συνάδελφο’ με 20+ χρόνια υπηρεσίας που συνδικαλίζεται στον αριστερό χώρο και όταν μας ενημέρωνε για τις ενδεχόμενες απεργίες, λόγω της αύξησης του ωραρίου, του ξέφυγε η φράση: ‘Πάλι καλά που το νομοσχέδιο εξαιρεί τους 12+ από τις υποχρεωτικές μεταθέσεις’!!
8) Έχω ακούσει για τον συνάδελφο που έχει την οργανική (και δεν τον έχω δει ποτέ) ότι είναι σε κάτι κέντρα περιβαλλοντολογικής εκπαίδευση και έχει να μπει στην τάξη 10 χρόνια!!
.......
Θα μπορούσα να απαριθμήσω αρκετά περιστατικά. Άλλα τόσα έχω ακούσει από άλλους συναδέλφους. Αυτά τα άτομα έχουν προ πολλού διαλύσει κάθε έννοια συναδελφικότητας και αλληλεγγύης. Για να ενωθεί ο κλάδος θα πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από τα παράσιτα! Τέτοιου είδους ‘εκπαιδευτικοί’ θα έπρεπε να απολυθούν ακόμη και αν δεν υπήρχε κρίση. Σίγουρα δεν είναι πολλοί, αλλά η δυσοσμία τους ήταν αρκετή για να μας γυρίσει την πλάτη ολόκληρη η κοινωνία. Θα πρέπει σαν κλάδος να δείξουμε την απαραίτητη ωριμότητα και να απομονώσουμε τα κακώς κείμενα, αν δεν το κάνουμε τώρα θα δούμε να απολύουν ικανούς και άξιους συναδέλφους (παλιούς και νέους) και τα λαμόγια θα συνεχίζουν να αλωνίζουν. Η προχειρότητα που έδειξε η κυβέρνηση στην περίπτωση της ΕΡΤ δείχνει τι μπορεί να συμβεί και σε εμάς! Είναι επιτακτική ανάγκη να προλάβουμε τις εξελίξεις. Δεν είναι κανιβαλισμός, δεν είναι αντισυναδελφισμός, δεν είναι ρουφιανιά. Είναι η ανάγκη να δείξουμε το θετικό προφίλ του εκπαιδευτικού στην κοινωνία, είναι η ανάγκη να προστατέψουμε τον ικανό συνάδελφο (παλιό ή νέο), είναι υποχρέωση στα παιδιά που διδάσκουμε.
'Αυτά τα άτομα έχουν προ πολλού διαλύσει κάθε έννοια συναδελφικότητας και αλληλεγγύης.'
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δυστυχώς είναι τα ίδια που τώρα κουνάνε το χέρι στον καθένα που θα διαφωνήσει μαζί τους και θα φωνάζουνε ότι είναι οπαδός του 'διαίρει και βασίλευε'. Αν βέβαια σιγουρέψουν τη θεσούλα τους, θεωρούν αυτονόητο ότι θα ξαναξεχάσουν τις έννοιες της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης.