"Το τείχος της ντροπής" ή αλλιώς "ο βάτραχος και η κατσαρόλα"

Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο
οποίο κολυμπά ανέμελα ένα βατραχάκι.
Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβουν μια μικρή φωτιά και το
νερό αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά.
Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι,
βρίσκοντάς το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά
χαρούμενο.
Η θερμοκρασία του νερού συνεχίζει να ανεβαίνει.
Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό απ’ ότι το βατραχάκι θα
θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά
παρ’ όλα αυτά δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.
Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι
αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι
εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο υπομένει και δεν
αντιδρά.
Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου το
βατραχάκι καταλήγει να βράσει και, ως εκ τούτου, να
πεθάνει.
Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό
θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών
του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.

Αυτό αποδεικνύει ότι, όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο
επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνείδησης και, στην
πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία
αντίδραση, καμία αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία
μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να
διακρίνουμε μια σταδιακή αλλαγή των πεποιθήσεών
μας (εκτός από την περιστολή των δικαιωμάτων μας).
Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και
σιγά για να το συνηθίζουμε.
Ένα μεγάλο μέρος των καταστάσεων που πριν από 20, 30 ή 40
χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε και να βγούμε στους
δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε
απαρατήρητες ή αφήνουν τελείως αδιάφορη την
πλειονότητα του κόσμου.

Αλλά και πριν ενάμιση χρόνο - επί Νέας Δημοκρατίας - να γινόταν
η συζήτηση που γίνεται σήμερα για τον φράχτη στον Έβρο η
κοινωνία μας θα αντιδρούσε διαφορετικά από τώρα που το θέμα
το εισηγείται μία "σοσιαλιστική" κυβέρνηση.
Είναι όμως τόσο αργές και σταδιακές οι αλλαγές που γίναν στην κοινωνία μας
τα τελευταία χρόνια, που αφομοιώθηκαν πλήρως και ακόμα και η αριστερά
παρακολουθεί μαγκωμένη και αμήχανη τις εξελίξεις.
Μα είναι δυνατόν;
Με ποια πρόφαση;
Την οικονομική εξαθλίωση; Την εγκληματικότητα;
Την διασφάλιση τού βιοτικού μας επιπέδου;
Η τοποθέτηση τού τείχους θα οριοθετήσει και τυπικά
το τέλος της δημοκρατίαςμας. Πλέον θα μιλάμε
για απολυταρχικά καθεστώτα, εθνικιστικά και,
τολμώ να το πω, φασιστικά.
Τα τείχη ανάμεσα στους λαούς γεννούν μισαλλοδοξία,
βία και πόλεμο. Ο τελευταίος σε λίγα χρόνια θα είναι
αναπόφευκτος. Είναι απαραίτητη η κατά 180 μοίρες στροφή
της κυβέρνησής μας (αλλά και τών υπόλοιπων χωρών υποδοχής
μεταναστών) σε πολιτικές υπέρ της νομιμοποίησης και της
ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία μας.
Να βρεθεί η λύση γι' αυτούς τους ανθρώπους.
Αντί για τείχος, ενισχύστε τη φύλαξη των συνόρων.

Τις λάθος πολιτικές δεν θα τις πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι.
Και δε θα σηκώνουμε τείχη με τους άλλους λαούς
την ώρα που αυτοί πεινάνε και κατατρέχονται.
Γιατί όποια τείχη σηκώσουμε εμείς τώρα,
θα τα βρουν μπροστά τους τα δικά μας παιδιά, αύριο.