Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ALFAVITA... (ΚΑΙ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ.)

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ.
ΤΟ ALFAVITA ΛΟΓΟΚΡΙΝΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΕΣΤΕΙΛΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ
ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ "ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ" ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ (ΟΠΟΥ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΧΟΛΙΑΖΩ.

ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥΣ
ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ
ΚΑΙ ΤΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥΣ.

ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ...

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΞΑΝΑ ΑΥΤΟΥΣΙΟ ΕΔΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΣΤΕΙΛΑ:

Γιατί λέω ΝΑΙ στην αυτοαξιολόγηση

>(σχόλιο στη δημοσίευση: Γιατί αρνούμαι την αυτοαξιολόγηση)

Γιατί πρέπει να πάψει η άρνηση να αποτελεί θέση.

Το κείμενο συναδέλφου συνδικαλιστή του Π.Α.ΜΕ. (που το ασπάζεται η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, ομολογώ) που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες και είναι παρόμοιο με δεκάδες άλλα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, είναι το εξής:

Λέω «ΟΧΙ» στην αυτοαξιολόγηση γιατί έτσι επιχειρείται η χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και η κατηγοριοποίηση των σχολείων.

Με τη διαδικασία αυτή επιδιώκεται η ενοχοποίηση του σχολείου και των εκπαιδευτικών για το παραγόμενο έργο. Η διαδικασία αυτή νομιμοποιεί την απόσυρση της κρατικής χρηματοδότησης και την παράδοση του σχολείου στους χορηγούς.

Ανοίγει το δρόμο στην κατηγοριοποίηση του σχολείου σε καλό ή κακό, αποδοτικό και μη αποδοτικό, μεταφέρει το κόστος λειτουργίας του σχολείου στους γονείς και σε ιδιώτες χορηγούς μετατρέποντας τη σχολική μονάδα σε γραφειοκρατικό μηχανισμό που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, μετατρέποντας το δημόσιο σχολείο σε σχολείο της αγοράς.

Αρνούμαι να γίνει το σχολείο ένα μέρος που θα φυλακίζει τα παιδικά όνειρα, επιτρέποντας να ορμήσουν στις αίθουσες οι χορηγοί και οι επιχειρήσεις και όλοι οι άνεμοι της ζούγκλας όπου τα μεγάλα ζώα κατασπαράζουν τα μικρά.

Προτιμώ να λέω κάθε πρωί τον Εθνικό ύμνο, παρά να τραγουδώ ένα τραγούδι που θα μου επιβάλλει ο χορηγός μου. Αυτό γίνεται στην Αυστραλία, την Αμερική και την Αγγλία.

Αρνούμαι να μετατραπώ σε υπάλληλο του Δήμου (στα πλαίσια του Καλλικράτη). Επιμένω να είμαι λειτουργός μιας υψηλής κοινωνικής αποστολής: της Παιδείας.

Αρνούμαι να «αξιολογώ» τους μαθητές μου σε φακέλους και να τους εθίζω στο φόβο και την υποταγή. Αντίθετα τους θέλω με άποψη, αντίρρηση, αμφισβήτηση και προσωπικότητα άρτια και ολοκληρωμένη, προκειμένου να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους.

Αρνούμαι να γίνω γδάρτης της νεολαίας και να την κόβω στα μέτρα του συστήματος.

Δεν μπορώ να ανεχτώ οι γονείς να πληρώνουν για να περιφέρω τα παιδιά τους σε χώρους εταιρειών, αντί να μαθαίνουν γράμματα, όπως λέει και ο λαός μας. Δεν γίνεται να κλείνω τα μάτια μου και να υποδέχομαι τη ΔΕΛΤΑ, τη ΦΑΓΕ ή την ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ και να γεμίζουν οι τοίχοι των σχολείων με αφίσες πολυεθνικών εταιρειών. Και όλα αυτά μέσα στο σχολικό πρόγραμμα.

Αρνούμαι να διδάσκω ψέματα και παραμύθια ή ακατανόητα βιβλία, όπως είναι τα μαθηματικά της Ε’ Δημοτικού. Ή να εκγυμνάζω τα παιδιά στη σύνταξη προσκλήσεων για πάρτι, τηλεφωνικών μηνυμάτων και στη χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Αρνούμαι την αξιολόγηση του σχολείου και του εκπαιδευτικού έργου, γιατί δεν στοχεύει στην βελτίωση της εκπαίδευσης, αλλά στην κατηγοριοποίηση των σχολείων. Η αποκέντρωση της εκπαίδευσης και η αξιολόγηση οδήγησαν για παράδειγμα τις τοπικές αρχές στο Λονδίνο να κλείσουν δεκάδες σχολεία, επειδή οι μαθητές τους, στην πλειοψηφία τους φτωχά παιδιά και από οικογένειες μεταναστών βρίσκονταν κάτω από το μέσο όρο επίδοσης στις εθνικές εξετάσεις. (*)

Αρνούμαι να σκάψω το λάκκο το δικό μου και της οικογένειάς μου και να χωθώ μέσα. Ντρέπομαι για το σχολείο που θα παραδώσω στις επόμενες γενιές συναδέλφων».


Φυσικά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δέχεται να κάνει τα παραπάνω.
Ειδικά τo να σκάψει κανείς το λάκκο το δικό του και της οικογένειάς (!) του. Με στόχο όμως το θυμικό των αναγνωστών και την έγερση έντονων συναισθημάτων θυμού, ντροπής, φόβου κλπ. οι συνάδελφοι εκφράζονται με υπερβολές και με αναπόδεικτα (για να μην πω ψεύτικα) επιχειρήματα (π.χ.* γιατί δεν μας παραθέτει έναν σύνδεσμο που να επιβεβαιώνει την είδηση περί κλεισίματος σχολείων (!) στο Λονδίνο λόγω της καταγωγής και της επίδοσης των μαθητών και μαθητριών τους;;; και αν πράγματι συνέβη αυτό, με ποιο τρόπο οφείλεται στην αξιολόγηση;;;).

Πείτε μου όμως, πού τα λέει όλα αυτά το νομοσχέδιο; Πώς βγάζουμε τέτοια αυθαίρετα συμπεράσματα; Αφού δεν αναφέρεται το συγκεκριμένο εδάφιο του νομοσχεδίου τότε πρέπει απλά όλες αυτού του τύπου τις αντιδράσεις να τις θεωρήσουμε μαύρη προπαγάνδα και λάσπη. Αυτό δείχνουν και οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται: «επιχειρείται», «επιδιώκεται», νομιμοποιείται», «ανοίγει ο δρόμος» κλπ. Δηλαδή προσωπικές ερμηνείες (;) που το μόνο που καταφέρνουν είναι να διασπείρουν τη διχόνοια και να ενισχύουν τη θέση των συνδικαλιστών. Διαίρει και βασίλευε. Πουθενά συγκεκριμένα αποσπάσματα. Πουθενά τεκμηρίωση. Πολλοί απ’ αυτούς που διαφωνούν μάλιστα δεν έχουν διαβάσει καν το κείμενο!

Εγώ όσο προσεκτικά κι αν διάβασα το νομοσχέδιο δε βρήκα πουθενά τίποτα από τα παραπάνω. Καμία απολύτως αναφορά (απίστευτο ε;).

Ότι και να λέμε, το σχολείο έχει ανάγκη την αξιολόγηση και από κάπου επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε. Το λένε και οι ίδιοι οι συνάδελφοι που αποφασίζουν κατά της αυτοαξιολόγησης και γράφουν στο πρακτικό του συλλόγου διδασκόντων πως η απόφαση πάρθηκε «κατά πλειοψηφία». Γιατί; Μα για να κρυφτούν μεθαύριο και να πουν ότι ήταν υπέρ της αυτοαξιολόγησης αλλά «οι συνάδελφοί τους» τούς υποχρέωσαν να πουν όχι.

Πόσο πιο χαμηλά λοιπόν θα πέσουμε;

Η αυτοαξιολόγηση σαφώς και δεν δίνει τη λύση (πρέπει να υπάρξει και εξωτερική αξιολόγηση), αυτή είναι μια πολύ light μορφή «αυτοβελτίωσης» στην οποία δεν υπεισέρχεται πουθενά η υπονοούμενη κρίση ή κατάκριση ή κατηγοριοποίηση του έργου του εκπαιδευτικού ή της σχολικής μονάδας. Πολύ αμφιβάλλω μάλιστα αν θα έχει αποτελέσματα ή ακόμα και αν τελικά στην πράξη πετύχει να εφαρμοστεί.

Όμως όπως και να ’χει, δεν αρκούν οι αφορισμοί – εναλλακτικές προτάσεις υπάρχουν;

Η άρνηση δεν είναι θέση. Δεν έχει νόημα να λέμε συνεχώς όχι.

Όλα μας τα επιχειρήματα αρχίζουν και τελειώνουν στο υποτιμητικό «δώστε μας λεφτά» (ή ότι δεν θέλουμε "έτσι" την αξιολόγηση - πώς;). Ναι μεν χρειάζονται χρήματα αλλά ειδικά στη σημερινή συγκυρία αυτό ακούγεται τουλάχιστον ειρωνικό. Και τόσα χρόνια βέβαια που έρρεαν τα λεφτά κανείς δεν έκανε τίποτα. Γιατί τώρα να πιάσουν τόπο;

Πολλά πρέπει να αλλάξουν στο σχολείο. Και πρέπει να έχουν λόγο και οι γονείς στις αλλαγές. Ίσως να πρέπει να μπουν ακόμα και στην τάξη και να παρακολουθήσουν το μάθημα. Το ίδιο και ο συνάδελφος της διπλανής τάξης, τα παιδιά της διπλανής τάξης, ο διευθυντής. Για να γίνει η διδασκαλία μία ανοιχτή πράξη που θα έχει ως στόχο τη διαρκή βελτίωση του εκπαιδευτικού. Χωρίς ταμπού, χωρίς φόβους, χωρίς περιορισμούς.

Φοβόμαστε και κλείνουμε την πόρτα μόνο όταν θεωρούμε ότι κάτι δεν γίνεται σωστά ή (ακόμα χειρότερα) δε γίνεται καθόλου. Φοβόμαστε όταν αισθανόμαστε ένοχοι για κάτι. Αν προσπαθούμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος.

Πρέπει όμως να το παραδεχτούμε ότι έχουμε αδυναμίες και πως πρέπει πρώτοι εμείς να αναζητήσουμε τρόπους να γίνουμε καλύτεροι.
Κι αν θέλουμε να λεγόμαστε “αριστεροί” αυτό ταιριάζει στον ορισμό της λέξης: Να γινόμαστε καλύτεροι, να αλλάζουμε τα κακώς κείμενα και όχι να μένουμε προσκολλημένοι σε ένα πλαδαρό δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα και να λέμε συνεχώς ότι αρνούμαστε να κάνουμε οτιδήποτε…

Γιατί κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλό μας; Ο κόσμος λέει «γίνε δάσκαλος για να κάθεσαι». Μας βλέπουν υποτιμητικά, σαν παράσιτα που πληρωνόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τους βάλουμε όλους στο παιχνίδι. Ας γίνουν όλοι «συμμέτοχοι» - «συνένοχοι». Ας αποδείξουμε ότι παρά τις αδυναμίες μας, εμείς πρώτοι θέλουμε να φτιάξουμε το δημόσιο σχολειό κι ας ματώσουμε (κι εμείς μαζί με τους πολιτικούς). Κι εν τέλει ας διαμορφώσουμε τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη εφαρμόσιμη πρόταση αξιολόγησης και όχι να επιμένουμε μονίμως στην άρνηση.

Εδώ η εκπαίδευση έχει πιάσει πάτο,

μας φτύνει όλη η κοινωνία κι εμείς νομίζουμε ότι βρέχει.

(ακολουθεί η υπογραφή)