Αυτοαξιολόγηση, απαξίωση ή αυτοπαραίτηση;
Τι συμβαίνει επιτέλους;
Έχει ξεκινήσει το πρόγραμμα;
Έχει γίνει επιμόρφωση των συμμετεχόντων;
Γιατί όλοι σιωπούν;
Μήπως πάει κι αυτό για τις ελληνικές καλένδες;;;
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αυτοαξιολογηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αυτοαξιολογηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ
Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μου, φέτος προτίμησε να "επενδύσει" στις εκδρομές (!) αντί στις υποδομές. Αντί λοιπόν να ενισχύσει υλικά (αλλά και ηθικά) το σχολείο με π.χ. Η/Υ, προτζέκτορες, βιβλία, βάψιμο τοίχων, αγορά ερμαρίων, προτίμησε να διαθέσει περίπου 2,500 € για να καλύψει το κόστος μίας εκδρομής ανά τμήμα (σύνολο 10 εκδρομές Χ 130€ = 1,300 € - ήμουν ο μοναδικός που αρνήθηκε τα λεφτά των γονέων και πρότεινα το ποσό που αντιστοιχεί στο τμήμα μου να διατεθεί για την αγορά βιβλίων) καθώς και το κόστος τριών λεωφορείων της ημερήσιας εκδρομής μας (δηλαδή τα "μεταφορικά" όλων των παιδιών), ήτοι 3 Χ 350€ = 1,050 €. ΣΥΝΟΛΟ: 2,350€. Σ' όλ' αυτά μπορούμε να προσθέσουμε και τα κάθε λογής "δώρα" (για τα πρωτάκια στην αρχή της χρονιάς, παγωτά στο τέλος, αναμνηστικά για τα παιδιά της έκτης κλπ.) προς τα παιδιά καθ' όλην τη διάρκεια της χρονιάς, για να ξεπεράσουμε τις 3,500€ !!! (τι δώρα είν' αυτά βέβαια που γίνονται με τα λεφτά των παιδιών που έχουν σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους στο σχολείο, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο).
Ήταν μια απαράδεκτη ενέργεια από μέρους των γονέων που στρέφεται καθαρά εναντίον του σχολείου και προσβάλλει βάναυσα τους δασκάλους. Είπαμε όμως, μας φτύνουνε κι εμείς νομίζουμε ότι βρέχει.
Όμως όσο απαράδεκτη κι αν είναι η διεύθυνση του σχολείου και όσο αντιπαραγωγικοί είναι οι δάσκαλοι του σχολείου, η κίνηση αυτή κρύβει εμπάθεια και στρέφεται καθαρά
εναντίον των ίδιων τους των παιδιών.
Ή μήπως νομίζουν ότι οι δάσκαλοι θα "αυτοαξιολογηθούν" και θα λάβουν το μήνυμα ώστε να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τη δουλειά τους;
Γι' αυτό πρέπει να αυτοαξιολογηθούν και οι γονείς μαζί με μας.
Ήταν μια απαράδεκτη ενέργεια από μέρους των γονέων που στρέφεται καθαρά εναντίον του σχολείου και προσβάλλει βάναυσα τους δασκάλους. Είπαμε όμως, μας φτύνουνε κι εμείς νομίζουμε ότι βρέχει.
Όμως όσο απαράδεκτη κι αν είναι η διεύθυνση του σχολείου και όσο αντιπαραγωγικοί είναι οι δάσκαλοι του σχολείου, η κίνηση αυτή κρύβει εμπάθεια και στρέφεται καθαρά
εναντίον των ίδιων τους των παιδιών.
Ή μήπως νομίζουν ότι οι δάσκαλοι θα "αυτοαξιολογηθούν" και θα λάβουν το μήνυμα ώστε να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τη δουλειά τους;
Γι' αυτό πρέπει να αυτοαξιολογηθούν και οι γονείς μαζί με μας.
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
Αυτοαξιολόγηση , Αυτομόρφωση και Αυτοϊκανοποίηση
Αυτοαξιολόγηση , Αυτομόρφωση και Αυτοϊκανοποίηση
Αν κοιτάξει κανείς να βρει τις παραπάνω λέξεις σε λεξικό, θα συναντήσει μόνο την τελευταία. Οι δυο πρώτες δεν αναφέρονται και τούτο διότι:
Τόσο η μόρφωση όσο και η αξιολόγηση έχουν έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Η μόρφωσή μου είναι δικό μου πρόβλημα και δεν θα με μορφώσει κανένας αν εγώ δεν θέλω να μορφωθώ. Άλλο πράγμα η εκπαίδευση και άλλο η μόρφωση. Σε εκπαίδευση υποβάλλονται και τα ζώα, αλλά σε μόρφωση μόνο ο άνθρωπος. Το ίδιο και η αυτό-αξιολόγηση: κάθε πράξη που κάνω (είτε ασυνείδητα είτε ενσυνείδητα) έχει την έγκρισή μου. Πέρασε από τη διαδικασία της αξιολόγησης, εγκρίθηκε και δόθηκε το πράσινο φως για πραγμάτωση.
Αυτό συνεπώς που μας ενοχλεί στο σχετικό νομοσχέδιο του ΥΠΕΠΘ και Δια βίου μάθησης, είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και όχι η Αυτοαξιολόγηση που όπως είπαμε γίνεται έτσι και αλλιώς.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Αξίωμα 1ο. Πιστεύουμε όλοι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Αυτό συνεπάγεται ότι έχουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και ότι στη συνέχεια η πλειονοψηφία θέτει τους κανόνες λειτουργίας του δημόσιου βίου σεβόμενοι την μειονοψηφία. Αν διαφωνούμε με κάποιους κανόνες έχουμε τρόπους να εκφραστούμε και αν είμαστε αρκετά πειστικοί μπορούμε στην εκλογική αναμέτρηση να ανατρέψουμε ολόκληρη κυβέρνηση και όχι απλά ένα νομοσχέδιο.
Αξίωμα 2ο. Δεν υπάρχει ζωντανός οργανισμός που να μην αξιολογεί ή να μην αξιολογείται.
(άλλοι πιστεύουν ότι ο Θεός αξιολόγησε τον άνθρωπο και τον έθεσε στην κορυφή της δημιουργίας Του και άλλοι ότι η εξέλιξη των ειδών είναι προϊόν φυσικής επιλογής, δηλαδή φυσικής αξιολόγησης.)
Έτσι λοιπόν αυτοί που αντιδρούν στη δική τους αξιολόγηση γιατί αξιολογούν τους μαθητές τους, τους διευθυντές τους, την εξουσία τους, τους άλλους γενικά; Γιατί δεν αφήνουν τα παιδιά τους να συχνάζουν οπουδήποτε, να κάνουν παρέα με τον οποιονδήποτε, να διαβάζουν οτιδήποτε, να κάνουν οτιδήποτε και να φοιτούν οπουδήποτε;
Χαρίζω ένα σχολείο …
Αν κάποιος διέθετε χρήματα και τους έλεγε: «βάζω όσα χρήματα θέλετε για να χτίσετε ένα σχολείο όπως εσείς το θέλετε, να προσλάβετε όποιους καθηγητές θέλετε, να φοιτούν όποιοι μαθητές εσείς θέλετε χωρίς να πληρώνουν, αλλά θέλω στο τέλος της κάθε χρονιάς να επιτυγχάνονται κατά μεγάλο ποσοστό οι όποιοι στόχοι έχετε θέσει» θα έπαιρναν καθηγητές από την επετηρίδα αδιορίστων, από την λίστα επιτυχόντων του ΑΣΕΠ ή αυτούς για τους οποίους έχουν ιδία αντίληψη των ικανοτήτων τους;
Το γεγονός ότι τα σχολεία έχουν τα χάλια τους δεν φταίνε καθόλου οι εκπαιδευτικοί; Ποιος επιτρέπει το κάπνισμα στα σχολεία; Ποιος κάνει τα στραβά μάτια στις απουσίες των μαθητών, στην επίδοση των μαθητών, στην αντιγραφή, στις καταλήψεις των σχολείων, στις κοπάνες των εκπαιδευτικών, στις αυθαιρεσίες των διευθυντών; Ποιος χρησιμοποιεί τους μαθητές για δικό του όφελος; Πόσα προγράμματα της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης, περιβαλλοντικής αγωγής, αγωγής υγείας και τόσα άλλα, πράγματι γίνονται;
Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι διαθέτει η Ελλάδα τόσους άριστους μαθητές; Ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι κατάλληλοι για την εκπαίδευση; Ότι δεν χρειάζονται κάποιον μέντορα ούτε οι νεοδιόριστοι; Όταν πρωτοδούλεψα σαν μαθηματικός σε κεντρικό φροντιστήριο των Αθηνών είχα μέντορα ο οποίος μου είχε καταρτίσει τι και πώς θα διδάξω τη Γεωμετρία στη Β’ Λυκείου. Μετά χαράς το ακολούθησα και δεν ντρεπόμουν να τον συμβουλευτώ όπου κάτι δεν μου καθόταν καλά. Μακάρι να είχα και στην εκπαίδευση έναν να τον ακούσω, να μου μεταδώσει την εμπειρία του πώς να διδάξω τους δεκαδικούς αριθμούς που φέτος δεν κατάφερα να τους μάθω ούτε τον πολλαπλασιασμό με το 10, 100, 1000. Θα μου έπεφτε η υπόληψη;
Τη ρίχνω στα τάρταρα αρκεί να μάθει μαθητής μου. Γιατί να έχω τόση καχυποψία στον μέντορα; έχει σκοπό να με διαβάλλει στη διεύθυνση για να φέρει στη θέση μου δικό του πρόσωπο, ή εγώ (ο νέος) είμαι αστέρι και δεν χρειάζομαι την εμπειρία κανενός μαθουσάλα; Αν έχουμε απολέσει τη συναδελφική αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη τότε δεν έχει νόημα να κουβεντιάζουμε για παιδεία. Ας κουβεντιάσουμε για την κηδεία της.
(Παρένθεση. Πριν από χρόνια οργάνωσα μια ημερίδα Γνωσιακής επιστήμης, με την τοπική ΕΛΜΕ, και είχα προσκαλέσει διακεκριμένους επιστήμονες του είδους. Δυστυχώς οι παρόντες συνάδελφοι δεν ξεπερνούσαν τους 30, όταν στις εκλογές συρρέουν εκατοντάδες για να ψηφίσουν μόνο και μόνο επειδή την ημέρα αυτή έχουν άδεια απουσίας από την εργασία τους. Το ενδιαφέρον τους για νέους τρόπους διδασκαλίας και μάθησης μηδαμινό. Τα ξέρουν όλα; Μπορεί. Ας το αποδείξουν εμπράκτως.)
Σε ποια παιδιά διδάσκουμε στα σχολεία τελικά; Δεν είναι δικά μας παιδιά; Ή μήπως τα δικά μας παιδιά τα στέλνουμε σε σχολεία, με διευθυντή, με καθηγητές αλλά σε τούτα που διδάσκουμε εμείς να τα πάρει και να τα σηκώσει;
Έκανε ποτέ κάποιος μια έρευνα (ποσοτική, ποιοτική) με το ερώτημα: τι απέφερε στην παιδεία η κατάργηση του επιθεωρητή και η αντίστοιχη εισαγωγή του σχολικού συμβούλου. Να δούμε τελικά αν αξίζει τον κόπο να μιλάμε για αξιολόγηση ή όχι. Βάσει νομοθεσίας ο σχολικός σύμβουλος Πληροφορικής πήγε στα σχολεία μετά από 15 σχεδόν χρόνια. Και γεννιέται το ερώτημα: αφού ‘καλώς’ πορευτήκαμε τόσα χρόνια τι τον θέλουμε τώρα;
Τι έχει να χάσει ο ενσυνείδητος εκπαιδευτικός από την αξιολόγηση;
Είναι το ερώτημα που δεν παίρνω απάντηση όταν το κουβεντιάζω. Ο εκπαιδευτικός που ξέρει να κάνει (και κάνει) σωστά τη δουλειά του δεν φοβάται κανέναν. Ο Γληνός, ο Δελμούζος και τόσοι άλλοι φωτισμένοι δάσκαλοι δεν ακολουθούσαν το γράμμα του Νόμου αλλά το γράμμα της ψυχής να μεταδώσουν στους μαθητές τους γνώσεις, αξίες, στάση ζωής. Ένας από του δασκάλους που αγάπησα, κ. Κάτσικα, δεν ήθελε να βλέπει σχολικό βιβλίο στην τάξη. Κόντευε να πάθει εγκεφαλικό. Αποκαλούσε τους συγγραφείς του βιβλίου αγραμμάτους, ως ουδέποτε διδάξαντες σε σχολική τάξη. Με το γράμμα του τότε ή νυν Νόμου ο αείμνηστος Καρακίτσος θα έπρεπε να πάει σπίτι του. Αλλά ποιος να τον στείλει, όταν από τα χείλη του κρέμονταν 80 (ναι σωστά διαβάζετε, ογδόντα) παιδικές ψυχές για να τον ακούσουν; Και δεν έλεγε ανέκδοτα για να περάσει η ώρα, ούτε εύκολος ήταν. Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα μας έβαλε να γράψουμε 374 χημικές αντιδράσεις στην Α’ λυκείου!!!
Η μέχρι τώρα πορεία μας.
Είμαστε τριάντα σχεδόν χρόνια χωρίς αξιολόγηση, χωρίς σαφή προσανατολισμό στις εκπαιδευτικές επιδιώξεις. Σκέφτηκε κανείς μας πώς προέκυψε αυτό το σκυλολόι από λαμόγια; Μήπως είναι έμμεσο δικό μας εκπαιδευτικό δημιούργημα; Όταν το παιδί εξοικειώνεται από το σχολείο με το πάρε δώσε της εξουσίας, βλέπει στο πανεπιστήμιο τις ρεμούλες και τα υπόγεια νήματα της εξουσίας, είναι δυνατόν αυτό το παιδί να μην ενταχθεί στο σύστημα; Ποια παιδεία θα ανατρέψει στο κατεστημένο λοιπόν;
Κάνουμε του κόσμου τα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, αγωγής υγείας κλπ. Ποιο είναι το περιβάλλον γύρω μας; Ένα σκουπιδαριό και βροχή τα πρόστιμα της ΕΕ για τις χωματερές μας. Ποια είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στον συμπολίτη μας, ιδίως στα άτομα με ειδικές ανάγκες; Κατά πόσο έχουν ελαττωθεί οι εκτρώσεις και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα;
Γι αυτό λέω: είναι ανάγκη για γενναία αυτό-αξιολόγηση κι όχι αξιολόγηση για αυτοϊκανοποίηση.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Βασίλειος Ν. Γεωργίου -Μαθηματικός, ΠΕ19 από μετάταξη, Msc στη Γνωσιακή Επιστήμη, Πολ. Μηχανικός ΕΜΠ
Αν κοιτάξει κανείς να βρει τις παραπάνω λέξεις σε λεξικό, θα συναντήσει μόνο την τελευταία. Οι δυο πρώτες δεν αναφέρονται και τούτο διότι:
Τόσο η μόρφωση όσο και η αξιολόγηση έχουν έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Η μόρφωσή μου είναι δικό μου πρόβλημα και δεν θα με μορφώσει κανένας αν εγώ δεν θέλω να μορφωθώ. Άλλο πράγμα η εκπαίδευση και άλλο η μόρφωση. Σε εκπαίδευση υποβάλλονται και τα ζώα, αλλά σε μόρφωση μόνο ο άνθρωπος. Το ίδιο και η αυτό-αξιολόγηση: κάθε πράξη που κάνω (είτε ασυνείδητα είτε ενσυνείδητα) έχει την έγκρισή μου. Πέρασε από τη διαδικασία της αξιολόγησης, εγκρίθηκε και δόθηκε το πράσινο φως για πραγμάτωση.
Αυτό συνεπώς που μας ενοχλεί στο σχετικό νομοσχέδιο του ΥΠΕΠΘ και Δια βίου μάθησης, είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και όχι η Αυτοαξιολόγηση που όπως είπαμε γίνεται έτσι και αλλιώς.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Αξίωμα 1ο. Πιστεύουμε όλοι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Αυτό συνεπάγεται ότι έχουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και ότι στη συνέχεια η πλειονοψηφία θέτει τους κανόνες λειτουργίας του δημόσιου βίου σεβόμενοι την μειονοψηφία. Αν διαφωνούμε με κάποιους κανόνες έχουμε τρόπους να εκφραστούμε και αν είμαστε αρκετά πειστικοί μπορούμε στην εκλογική αναμέτρηση να ανατρέψουμε ολόκληρη κυβέρνηση και όχι απλά ένα νομοσχέδιο.
Αξίωμα 2ο. Δεν υπάρχει ζωντανός οργανισμός που να μην αξιολογεί ή να μην αξιολογείται.
(άλλοι πιστεύουν ότι ο Θεός αξιολόγησε τον άνθρωπο και τον έθεσε στην κορυφή της δημιουργίας Του και άλλοι ότι η εξέλιξη των ειδών είναι προϊόν φυσικής επιλογής, δηλαδή φυσικής αξιολόγησης.)
Έτσι λοιπόν αυτοί που αντιδρούν στη δική τους αξιολόγηση γιατί αξιολογούν τους μαθητές τους, τους διευθυντές τους, την εξουσία τους, τους άλλους γενικά; Γιατί δεν αφήνουν τα παιδιά τους να συχνάζουν οπουδήποτε, να κάνουν παρέα με τον οποιονδήποτε, να διαβάζουν οτιδήποτε, να κάνουν οτιδήποτε και να φοιτούν οπουδήποτε;
Χαρίζω ένα σχολείο …
Αν κάποιος διέθετε χρήματα και τους έλεγε: «βάζω όσα χρήματα θέλετε για να χτίσετε ένα σχολείο όπως εσείς το θέλετε, να προσλάβετε όποιους καθηγητές θέλετε, να φοιτούν όποιοι μαθητές εσείς θέλετε χωρίς να πληρώνουν, αλλά θέλω στο τέλος της κάθε χρονιάς να επιτυγχάνονται κατά μεγάλο ποσοστό οι όποιοι στόχοι έχετε θέσει» θα έπαιρναν καθηγητές από την επετηρίδα αδιορίστων, από την λίστα επιτυχόντων του ΑΣΕΠ ή αυτούς για τους οποίους έχουν ιδία αντίληψη των ικανοτήτων τους;
Το γεγονός ότι τα σχολεία έχουν τα χάλια τους δεν φταίνε καθόλου οι εκπαιδευτικοί; Ποιος επιτρέπει το κάπνισμα στα σχολεία; Ποιος κάνει τα στραβά μάτια στις απουσίες των μαθητών, στην επίδοση των μαθητών, στην αντιγραφή, στις καταλήψεις των σχολείων, στις κοπάνες των εκπαιδευτικών, στις αυθαιρεσίες των διευθυντών; Ποιος χρησιμοποιεί τους μαθητές για δικό του όφελος; Πόσα προγράμματα της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης, περιβαλλοντικής αγωγής, αγωγής υγείας και τόσα άλλα, πράγματι γίνονται;
Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι διαθέτει η Ελλάδα τόσους άριστους μαθητές; Ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι κατάλληλοι για την εκπαίδευση; Ότι δεν χρειάζονται κάποιον μέντορα ούτε οι νεοδιόριστοι; Όταν πρωτοδούλεψα σαν μαθηματικός σε κεντρικό φροντιστήριο των Αθηνών είχα μέντορα ο οποίος μου είχε καταρτίσει τι και πώς θα διδάξω τη Γεωμετρία στη Β’ Λυκείου. Μετά χαράς το ακολούθησα και δεν ντρεπόμουν να τον συμβουλευτώ όπου κάτι δεν μου καθόταν καλά. Μακάρι να είχα και στην εκπαίδευση έναν να τον ακούσω, να μου μεταδώσει την εμπειρία του πώς να διδάξω τους δεκαδικούς αριθμούς που φέτος δεν κατάφερα να τους μάθω ούτε τον πολλαπλασιασμό με το 10, 100, 1000. Θα μου έπεφτε η υπόληψη;
Τη ρίχνω στα τάρταρα αρκεί να μάθει μαθητής μου. Γιατί να έχω τόση καχυποψία στον μέντορα; έχει σκοπό να με διαβάλλει στη διεύθυνση για να φέρει στη θέση μου δικό του πρόσωπο, ή εγώ (ο νέος) είμαι αστέρι και δεν χρειάζομαι την εμπειρία κανενός μαθουσάλα; Αν έχουμε απολέσει τη συναδελφική αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη τότε δεν έχει νόημα να κουβεντιάζουμε για παιδεία. Ας κουβεντιάσουμε για την κηδεία της.
(Παρένθεση. Πριν από χρόνια οργάνωσα μια ημερίδα Γνωσιακής επιστήμης, με την τοπική ΕΛΜΕ, και είχα προσκαλέσει διακεκριμένους επιστήμονες του είδους. Δυστυχώς οι παρόντες συνάδελφοι δεν ξεπερνούσαν τους 30, όταν στις εκλογές συρρέουν εκατοντάδες για να ψηφίσουν μόνο και μόνο επειδή την ημέρα αυτή έχουν άδεια απουσίας από την εργασία τους. Το ενδιαφέρον τους για νέους τρόπους διδασκαλίας και μάθησης μηδαμινό. Τα ξέρουν όλα; Μπορεί. Ας το αποδείξουν εμπράκτως.)
Σε ποια παιδιά διδάσκουμε στα σχολεία τελικά; Δεν είναι δικά μας παιδιά; Ή μήπως τα δικά μας παιδιά τα στέλνουμε σε σχολεία, με διευθυντή, με καθηγητές αλλά σε τούτα που διδάσκουμε εμείς να τα πάρει και να τα σηκώσει;
Έκανε ποτέ κάποιος μια έρευνα (ποσοτική, ποιοτική) με το ερώτημα: τι απέφερε στην παιδεία η κατάργηση του επιθεωρητή και η αντίστοιχη εισαγωγή του σχολικού συμβούλου. Να δούμε τελικά αν αξίζει τον κόπο να μιλάμε για αξιολόγηση ή όχι. Βάσει νομοθεσίας ο σχολικός σύμβουλος Πληροφορικής πήγε στα σχολεία μετά από 15 σχεδόν χρόνια. Και γεννιέται το ερώτημα: αφού ‘καλώς’ πορευτήκαμε τόσα χρόνια τι τον θέλουμε τώρα;
Τι έχει να χάσει ο ενσυνείδητος εκπαιδευτικός από την αξιολόγηση;
Είναι το ερώτημα που δεν παίρνω απάντηση όταν το κουβεντιάζω. Ο εκπαιδευτικός που ξέρει να κάνει (και κάνει) σωστά τη δουλειά του δεν φοβάται κανέναν. Ο Γληνός, ο Δελμούζος και τόσοι άλλοι φωτισμένοι δάσκαλοι δεν ακολουθούσαν το γράμμα του Νόμου αλλά το γράμμα της ψυχής να μεταδώσουν στους μαθητές τους γνώσεις, αξίες, στάση ζωής. Ένας από του δασκάλους που αγάπησα, κ. Κάτσικα, δεν ήθελε να βλέπει σχολικό βιβλίο στην τάξη. Κόντευε να πάθει εγκεφαλικό. Αποκαλούσε τους συγγραφείς του βιβλίου αγραμμάτους, ως ουδέποτε διδάξαντες σε σχολική τάξη. Με το γράμμα του τότε ή νυν Νόμου ο αείμνηστος Καρακίτσος θα έπρεπε να πάει σπίτι του. Αλλά ποιος να τον στείλει, όταν από τα χείλη του κρέμονταν 80 (ναι σωστά διαβάζετε, ογδόντα) παιδικές ψυχές για να τον ακούσουν; Και δεν έλεγε ανέκδοτα για να περάσει η ώρα, ούτε εύκολος ήταν. Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα μας έβαλε να γράψουμε 374 χημικές αντιδράσεις στην Α’ λυκείου!!!
Η μέχρι τώρα πορεία μας.
Είμαστε τριάντα σχεδόν χρόνια χωρίς αξιολόγηση, χωρίς σαφή προσανατολισμό στις εκπαιδευτικές επιδιώξεις. Σκέφτηκε κανείς μας πώς προέκυψε αυτό το σκυλολόι από λαμόγια; Μήπως είναι έμμεσο δικό μας εκπαιδευτικό δημιούργημα; Όταν το παιδί εξοικειώνεται από το σχολείο με το πάρε δώσε της εξουσίας, βλέπει στο πανεπιστήμιο τις ρεμούλες και τα υπόγεια νήματα της εξουσίας, είναι δυνατόν αυτό το παιδί να μην ενταχθεί στο σύστημα; Ποια παιδεία θα ανατρέψει στο κατεστημένο λοιπόν;
Κάνουμε του κόσμου τα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, αγωγής υγείας κλπ. Ποιο είναι το περιβάλλον γύρω μας; Ένα σκουπιδαριό και βροχή τα πρόστιμα της ΕΕ για τις χωματερές μας. Ποια είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στον συμπολίτη μας, ιδίως στα άτομα με ειδικές ανάγκες; Κατά πόσο έχουν ελαττωθεί οι εκτρώσεις και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα;
Γι αυτό λέω: είναι ανάγκη για γενναία αυτό-αξιολόγηση κι όχι αξιολόγηση για αυτοϊκανοποίηση.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Βασίλειος Ν. Γεωργίου -Μαθηματικός, ΠΕ19 από μετάταξη, Msc στη Γνωσιακή Επιστήμη, Πολ. Μηχανικός ΕΜΠ
Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
Γιατί λέω ΝΑΙ στην αυτοαξιολόγηση
Γιατί πρέπει να πάψει η άρνηση να αποτελεί θέση.
Το κείμενο συναδέλφου συνδικαλιστή του Π.Α.ΜΕ. (που το ασπάζεται η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, ομολογώ) που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες και είναι παρόμοιο με δεκάδες άλλα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, είναι το εξής:
Λέω «ΟΧΙ» στην αυτοαξιολόγηση γιατί έτσι επιχειρείται η χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και η κατηγοριοποίηση των σχολείων.
Με τη διαδικασία αυτή επιδιώκεται η ενοχοποίηση του σχολείου και των εκπαιδευτικών για το παραγόμενο έργο. Η διαδικασία αυτή νομιμοποιεί την απόσυρση της κρατικής χρηματοδότησης και την παράδοση του σχολείου στους χορηγούς.
Ανοίγει το δρόμο στην κατηγοριοποίηση του σχολείου σε καλό ή κακό, αποδοτικό και μη αποδοτικό, μεταφέρει το κόστος λειτουργίας του σχολείου στους γονείς και σε ιδιώτες χορηγούς μετατρέποντας τη σχολική μονάδα σε γραφειοκρατικό μηχανισμό που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, μετατρέποντας το δημόσιο σχολείο σε σχολείο της αγοράς.
Αρνούμαι να γίνει το σχολείο ένα μέρος που θα φυλακίζει τα παιδικά όνειρα, επιτρέποντας να ορμήσουν στις αίθουσες οι χορηγοί και οι επιχειρήσεις και όλοι οι άνεμοι της ζούγκλας όπου τα μεγάλα ζώα κατασπαράζουν τα μικρά.
Προτιμώ να λέω κάθε πρωί τον Εθνικό ύμνο, παρά να τραγουδώ ένα τραγούδι που θα μου επιβάλλει ο χορηγός μου. Αυτό γίνεται στην Αυστραλία, την Αμερική και την Αγγλία.
Αρνούμαι να μετατραπώ σε υπάλληλο του Δήμου (στα πλαίσια του Καλλικράτη). Επιμένω να είμαι λειτουργός μιας υψηλής κοινωνικής αποστολής: της Παιδείας.
Αρνούμαι να «αξιολογώ» τους μαθητές μου σε φακέλους και να τους εθίζω στο φόβο και την υποταγή. Αντίθετα τους θέλω με άποψη, αντίρρηση, αμφισβήτηση και προσωπικότητα άρτια και ολοκληρωμένη, προκειμένου να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους.
Αρνούμαι να γίνω γδάρτης της νεολαίας και να την κόβω στα μέτρα του συστήματος.
Δεν μπορώ να ανεχτώ οι γονείς να πληρώνουν για να περιφέρω τα παιδιά τους σε χώρους εταιρειών, αντί να μαθαίνουν γράμματα, όπως λέει και ο λαός μας. Δεν γίνεται να κλείνω τα μάτια μου και να υποδέχομαι τη ΔΕΛΤΑ, τη ΦΑΓΕ ή την ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ και να γεμίζουν οι τοίχοι των σχολείων με αφίσες πολυεθνικών εταιρειών. Και όλα αυτά μέσα στο σχολικό πρόγραμμα.
Αρνούμαι να διδάσκω ψέματα και παραμύθια ή ακατανόητα βιβλία, όπως είναι τα μαθηματικά της Ε’ Δημοτικού. Ή να εκγυμνάζω τα παιδιά στη σύνταξη προσκλήσεων για πάρτι, τηλεφωνικών μηνυμάτων και στη χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Αρνούμαι την αξιολόγηση του σχολείου και του εκπαιδευτικού έργου, γιατί δεν στοχεύει στην βελτίωση της εκπαίδευσης, αλλά στην κατηγοριοποίηση των σχολείων. Η αποκέντρωση της εκπαίδευσης και η αξιολόγηση οδήγησαν για παράδειγμα τις τοπικές αρχές στο Λονδίνο να κλείσουν δεκάδες σχολεία, επειδή οι μαθητές τους, στην πλειοψηφία τους φτωχά παιδιά και από οικογένειες μεταναστών βρίσκονταν κάτω από το μέσο όρο επίδοσης στις εθνικές εξετάσεις.
Αρνούμαι να σκάψω το λάκκο το δικό μου και της οικογένειάς μου και να χωθώ μέσα. Ντρέπομαι για το σχολείο που θα παραδώσω στις επόμενες γενιές συναδέλφων».
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δέχεται να κάνει τα παραπάνω.
Ειδικά τo να σκάψει κανείς το λάκκο το δικό του και της οικογένειάς (!) του. Με στόχο όμως το θυμικό των αναγνωστών και την έγερση έντονων συναισθημάτων θυμού, ντροπής, φόβου κλπ. οι συνάδελφοι εκφράζονται με υπερβολές και με αναπόδεικτα επιχειρήματα.
Γιατί, πείτε μου, πού τα λέει όλα αυτά το νομοσχέδιο; Αφού δεν αναφέρεται το συγκεκριμένο εδάφιο του νομοσχεδίου τότε πρέπει απλά όλες αυτού του τύπου τις αντιδράσεις να τις θεωρήσουμε μαύρη προπαγάνδα και λάσπη. Αυτό δείχνουν και οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται: «επιχειρείται», «επιδιώκεται», νομιμοποιείται», «ανοίγει ο δρόμος» κλπ. Δηλαδή προσωπικές ερμηνείες (;) που το μόνο που καταφέρνουν είναι να διασπείρουν τη διχόνοια και να ενισχύουν τη θέση των συνδικαλιστών. Πουθενά συγκεκριμένα αποσπάσματα. Πολλοί απ’ αυτούς που διαφωνούν μάλιστα δεν έχουν διαβάσει καν το κείμενο!
Εγώ όσο προσεκτικά κι αν διάβασα το νομοσχέδιο δε βρήκα πουθενά τίποτα από τα παραπάνω. Καμία απολύτως αναφορά (απίστευτο ε;).
Ότι και να λέμε, το σχολείο έχει ανάγκη την αξιολόγηση και από κάπου επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε. Το λένε και οι ίδιοι οι συνάδελφοι που αποφασίζουν κατά της αυτοαξιολόγησης και γράφουν στο πρακτικό του συλλόγου διδασκόντων πως η απόφαση πάρθηκε «κατά πλειοψηφία». Γιατί; Μα για να κρυφτούν μεθαύριο και να πουν ότι ήταν υπέρ της αυτοαξιολόγησης αλλά «οι συνάδελφοί τους» τούς υποχρέωσαν να πουν όχι.
Πόσο πιο χαμηλά λοιπόν θα πέσουμε;
Η αυτοαξιολόγηση σαφώς και δεν δίνει τη λύση (πρέπει να υπάρξει και εξωτερική αξιολόγηση), είναι μια πολύ light μορφή «αυτοβελτίωσης» θα έλεγα στην οποία δεν υπεισέρχεται πουθενά η υπονοούμενη κρίση ή κατάκριση ή κατηγοριοποίηση του έργου του εκπαιδευτικού ή της σχολικής μονάδας. Πολύ αμφιβάλλω μάλιστα αν θα έχει αποτελέσματα ή ακόμα και αν τελικά στην πράξη πετύχει να εφαρμοστεί.
Όμως όπως και να ’χει, δεν αρκούν οι αφορισμοί – εναλλακτικές προτάσεις υπάρχουν;
Όλα μας τα επιχειρήματα αρχίζουν και τελειώνουν στο υποτιμητικό «δώστε μας λεφτά» (ή ότι δεν θέλουμε "έτσι" την αξιολόγηση - πώς;). Ειδικά στη σημερινή συγκυρία αυτό ακούγεται τουλάχιστον ειρωνικό. Και τόσα χρόνια βέβαια που έρρεαν τα λεφτά κανείς δεν έκανε τίποτα. Γιατί τώρα να πιάσουν τόπο;
Πολλά πρέπει να αλλάξουν στο σχολείο. Και πρέπει να έχουν λόγο και οι γονείς στις αλλαγές. Ίσως να πρέπει να μπουν ακόμα και στην τάξη και να παρακολουθήσουν το μάθημα. Το ίδιο και ο συνάδελφος της διπλανής τάξης, το ίδιο και ο διευθυντής. Για να γίνει η διδασκαλία μία ανοιχτή πράξη που θα έχει ως στόχο τη διαρκή βελτίωση του εκπαιδευτικού. Χωρίς ταμπού, χωρίς φόβους και περιορισμούς.
Φοβόμαστε και κλείνουμε την πόρτα μόνο όταν θεωρούμε ότι κάτι δεν γίνεται σωστά ή (ακόμα χειρότερα) δε γίνεται καθόλου. Φοβόμαστε όταν αισθανόμαστε ένοχοι για κάτι. Αν προσπαθούμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος.
Πρέπει όμως να το παραδεχτούμε ότι έχουμε αδυναμίες και πως πρέπει πρώτοι εμείς να αναζητήσουμε τρόπους να γίνουμε καλύτεροι.
Κι αν θέλουμε να λεγόμαστε “αριστεροί” αυτό ταιριάζει στον ορισμό της λέξης: Να γινόμαστε καλύτεροι, να αλλάζουμε τα κακώς κείμενα και όχι να μένουμε προσκολλημένοι σε ένα πλαδαρό δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα και να λέμε συνεχώς ότι αρνούμαστε να κάνουμε οτιδήποτε…
Γιατί κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλό μας; Ο κόσμος λέει «γίνε δάσκαλος για να κάθεσαι». Μας βλέπουν όλοι υποτιμητικά, σαν παράσιτα που πληρωνόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τους βάλουμε όλους στο παιχνίδι. Ας γίνουν όλοι «συμμέτοχοι» - «συνένοχοι». Ας αποδείξουμε ότι παρά τις αδυναμίες μας, εμείς πρώτοι θέλουμε να φτιάξουμε το δημόσιο σχολειό κι ας ματώσουμε (κι εμείς μαζί με τους πολιτικούς). Κι εν τέλει ας διαμορφώσουμε τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη πρόταση αξιολόγησης και όχι να επιμένουμε μονίμως στην άρνηση.
(και για την αποφυγή παρεξηγήσεων ΔΕΝ ψηφίζω και ΔΕΝ ψήφισα ποτέ ΠΑΣΟΚ
Το κείμενο συναδέλφου συνδικαλιστή του Π.Α.ΜΕ. (που το ασπάζεται η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, ομολογώ) που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες και είναι παρόμοιο με δεκάδες άλλα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, είναι το εξής:
Λέω «ΟΧΙ» στην αυτοαξιολόγηση γιατί έτσι επιχειρείται η χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και η κατηγοριοποίηση των σχολείων.
Με τη διαδικασία αυτή επιδιώκεται η ενοχοποίηση του σχολείου και των εκπαιδευτικών για το παραγόμενο έργο. Η διαδικασία αυτή νομιμοποιεί την απόσυρση της κρατικής χρηματοδότησης και την παράδοση του σχολείου στους χορηγούς.
Ανοίγει το δρόμο στην κατηγοριοποίηση του σχολείου σε καλό ή κακό, αποδοτικό και μη αποδοτικό, μεταφέρει το κόστος λειτουργίας του σχολείου στους γονείς και σε ιδιώτες χορηγούς μετατρέποντας τη σχολική μονάδα σε γραφειοκρατικό μηχανισμό που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, μετατρέποντας το δημόσιο σχολείο σε σχολείο της αγοράς.
Αρνούμαι να γίνει το σχολείο ένα μέρος που θα φυλακίζει τα παιδικά όνειρα, επιτρέποντας να ορμήσουν στις αίθουσες οι χορηγοί και οι επιχειρήσεις και όλοι οι άνεμοι της ζούγκλας όπου τα μεγάλα ζώα κατασπαράζουν τα μικρά.
Προτιμώ να λέω κάθε πρωί τον Εθνικό ύμνο, παρά να τραγουδώ ένα τραγούδι που θα μου επιβάλλει ο χορηγός μου. Αυτό γίνεται στην Αυστραλία, την Αμερική και την Αγγλία.
Αρνούμαι να μετατραπώ σε υπάλληλο του Δήμου (στα πλαίσια του Καλλικράτη). Επιμένω να είμαι λειτουργός μιας υψηλής κοινωνικής αποστολής: της Παιδείας.
Αρνούμαι να «αξιολογώ» τους μαθητές μου σε φακέλους και να τους εθίζω στο φόβο και την υποταγή. Αντίθετα τους θέλω με άποψη, αντίρρηση, αμφισβήτηση και προσωπικότητα άρτια και ολοκληρωμένη, προκειμένου να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους.
Αρνούμαι να γίνω γδάρτης της νεολαίας και να την κόβω στα μέτρα του συστήματος.
Δεν μπορώ να ανεχτώ οι γονείς να πληρώνουν για να περιφέρω τα παιδιά τους σε χώρους εταιρειών, αντί να μαθαίνουν γράμματα, όπως λέει και ο λαός μας. Δεν γίνεται να κλείνω τα μάτια μου και να υποδέχομαι τη ΔΕΛΤΑ, τη ΦΑΓΕ ή την ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ και να γεμίζουν οι τοίχοι των σχολείων με αφίσες πολυεθνικών εταιρειών. Και όλα αυτά μέσα στο σχολικό πρόγραμμα.
Αρνούμαι να διδάσκω ψέματα και παραμύθια ή ακατανόητα βιβλία, όπως είναι τα μαθηματικά της Ε’ Δημοτικού. Ή να εκγυμνάζω τα παιδιά στη σύνταξη προσκλήσεων για πάρτι, τηλεφωνικών μηνυμάτων και στη χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Αρνούμαι την αξιολόγηση του σχολείου και του εκπαιδευτικού έργου, γιατί δεν στοχεύει στην βελτίωση της εκπαίδευσης, αλλά στην κατηγοριοποίηση των σχολείων. Η αποκέντρωση της εκπαίδευσης και η αξιολόγηση οδήγησαν για παράδειγμα τις τοπικές αρχές στο Λονδίνο να κλείσουν δεκάδες σχολεία, επειδή οι μαθητές τους, στην πλειοψηφία τους φτωχά παιδιά και από οικογένειες μεταναστών βρίσκονταν κάτω από το μέσο όρο επίδοσης στις εθνικές εξετάσεις.
Αρνούμαι να σκάψω το λάκκο το δικό μου και της οικογένειάς μου και να χωθώ μέσα. Ντρέπομαι για το σχολείο που θα παραδώσω στις επόμενες γενιές συναδέλφων».
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δέχεται να κάνει τα παραπάνω.
Ειδικά τo να σκάψει κανείς το λάκκο το δικό του και της οικογένειάς (!) του. Με στόχο όμως το θυμικό των αναγνωστών και την έγερση έντονων συναισθημάτων θυμού, ντροπής, φόβου κλπ. οι συνάδελφοι εκφράζονται με υπερβολές και με αναπόδεικτα επιχειρήματα.
Γιατί, πείτε μου, πού τα λέει όλα αυτά το νομοσχέδιο; Αφού δεν αναφέρεται το συγκεκριμένο εδάφιο του νομοσχεδίου τότε πρέπει απλά όλες αυτού του τύπου τις αντιδράσεις να τις θεωρήσουμε μαύρη προπαγάνδα και λάσπη. Αυτό δείχνουν και οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται: «επιχειρείται», «επιδιώκεται», νομιμοποιείται», «ανοίγει ο δρόμος» κλπ. Δηλαδή προσωπικές ερμηνείες (;) που το μόνο που καταφέρνουν είναι να διασπείρουν τη διχόνοια και να ενισχύουν τη θέση των συνδικαλιστών. Πουθενά συγκεκριμένα αποσπάσματα. Πολλοί απ’ αυτούς που διαφωνούν μάλιστα δεν έχουν διαβάσει καν το κείμενο!
Εγώ όσο προσεκτικά κι αν διάβασα το νομοσχέδιο δε βρήκα πουθενά τίποτα από τα παραπάνω. Καμία απολύτως αναφορά (απίστευτο ε;).
Ότι και να λέμε, το σχολείο έχει ανάγκη την αξιολόγηση και από κάπου επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε. Το λένε και οι ίδιοι οι συνάδελφοι που αποφασίζουν κατά της αυτοαξιολόγησης και γράφουν στο πρακτικό του συλλόγου διδασκόντων πως η απόφαση πάρθηκε «κατά πλειοψηφία». Γιατί; Μα για να κρυφτούν μεθαύριο και να πουν ότι ήταν υπέρ της αυτοαξιολόγησης αλλά «οι συνάδελφοί τους» τούς υποχρέωσαν να πουν όχι.
Πόσο πιο χαμηλά λοιπόν θα πέσουμε;
Η αυτοαξιολόγηση σαφώς και δεν δίνει τη λύση (πρέπει να υπάρξει και εξωτερική αξιολόγηση), είναι μια πολύ light μορφή «αυτοβελτίωσης» θα έλεγα στην οποία δεν υπεισέρχεται πουθενά η υπονοούμενη κρίση ή κατάκριση ή κατηγοριοποίηση του έργου του εκπαιδευτικού ή της σχολικής μονάδας. Πολύ αμφιβάλλω μάλιστα αν θα έχει αποτελέσματα ή ακόμα και αν τελικά στην πράξη πετύχει να εφαρμοστεί.
Όμως όπως και να ’χει, δεν αρκούν οι αφορισμοί – εναλλακτικές προτάσεις υπάρχουν;
Η άρνηση δεν είναι θέση. Δεν έχει νόημα να λέμε συνεχώς όχι.
Όλα μας τα επιχειρήματα αρχίζουν και τελειώνουν στο υποτιμητικό «δώστε μας λεφτά» (ή ότι δεν θέλουμε "έτσι" την αξιολόγηση - πώς;). Ειδικά στη σημερινή συγκυρία αυτό ακούγεται τουλάχιστον ειρωνικό. Και τόσα χρόνια βέβαια που έρρεαν τα λεφτά κανείς δεν έκανε τίποτα. Γιατί τώρα να πιάσουν τόπο;
Πολλά πρέπει να αλλάξουν στο σχολείο. Και πρέπει να έχουν λόγο και οι γονείς στις αλλαγές. Ίσως να πρέπει να μπουν ακόμα και στην τάξη και να παρακολουθήσουν το μάθημα. Το ίδιο και ο συνάδελφος της διπλανής τάξης, το ίδιο και ο διευθυντής. Για να γίνει η διδασκαλία μία ανοιχτή πράξη που θα έχει ως στόχο τη διαρκή βελτίωση του εκπαιδευτικού. Χωρίς ταμπού, χωρίς φόβους και περιορισμούς.
Φοβόμαστε και κλείνουμε την πόρτα μόνο όταν θεωρούμε ότι κάτι δεν γίνεται σωστά ή (ακόμα χειρότερα) δε γίνεται καθόλου. Φοβόμαστε όταν αισθανόμαστε ένοχοι για κάτι. Αν προσπαθούμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος.
Πρέπει όμως να το παραδεχτούμε ότι έχουμε αδυναμίες και πως πρέπει πρώτοι εμείς να αναζητήσουμε τρόπους να γίνουμε καλύτεροι.
Κι αν θέλουμε να λεγόμαστε “αριστεροί” αυτό ταιριάζει στον ορισμό της λέξης: Να γινόμαστε καλύτεροι, να αλλάζουμε τα κακώς κείμενα και όχι να μένουμε προσκολλημένοι σε ένα πλαδαρό δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα και να λέμε συνεχώς ότι αρνούμαστε να κάνουμε οτιδήποτε…
Γιατί κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλό μας; Ο κόσμος λέει «γίνε δάσκαλος για να κάθεσαι». Μας βλέπουν όλοι υποτιμητικά, σαν παράσιτα που πληρωνόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τους βάλουμε όλους στο παιχνίδι. Ας γίνουν όλοι «συμμέτοχοι» - «συνένοχοι». Ας αποδείξουμε ότι παρά τις αδυναμίες μας, εμείς πρώτοι θέλουμε να φτιάξουμε το δημόσιο σχολειό κι ας ματώσουμε (κι εμείς μαζί με τους πολιτικούς). Κι εν τέλει ας διαμορφώσουμε τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη πρόταση αξιολόγησης και όχι να επιμένουμε μονίμως στην άρνηση.
Εδώ η εκπαίδευση έχει πιάσει πάτο,
μας φτύνει όλη η κοινωνία κι εμείς νομίζουμε ότι βρέχει.
Υ.Γ.: Στο ερωτηματολόγιο της αυτοαξιολόγησης υπάρχει κάπου και μια ερώτηση που πρέπει να απαντήσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες. Η ερώτηση είναι: «Αγαπάς το δάσκαλό σου;».
Ας σκεφτούμε τι θα απαντούσαν τα παιδιά της τάξης μας σ’ αυτήν την ερώτηση και ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας.
(και για την αποφυγή παρεξηγήσεων ΔΕΝ ψηφίζω και ΔΕΝ ψήφισα ποτέ ΠΑΣΟΚ
και ΔΕΝ είμαι γραμμένος σε κανένα κόμμα)
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ (ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ) ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11-6-2010 ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ALFAVITA ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΟΠΟΥ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΟΥΤΕ ΟΙ ΜΕΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΔΕ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟΨΗ (ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ. ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ).
ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ; ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ;;;
ΩΡΑΙΟΙ "ΔΑΣΚΑΛΟΙ" !!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)