ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ

Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς αυτόν τον καιρό ακούς το περίφημο: "Καλά την έχετε εσείς οι δάσκαλοι. Κάθεστε τρεις μήνες και πληρώνεστε"!!!
Οφείλουμε μία απάντηση σ' αυτόν το μύθο:
1. Κατ' αρχάς δεν καθόμαστε 3 μήνες. "Καθόμαστε" από τις 21 Ιουνίου ως τις 31 Αυγούστου ήτοι 2 μήνες και 10 μέρες.
2. Δεν "καθόμαστε". Από τις 70 αυτές μέρες οι 50 τουλάχιστον είναι αφιερωμένες στην εργασία μας. Πώς; Προετοιμαζόμενοι για την επόμενη χρονιά, ενημερωνόμενοι γύρω από τις εξελίξεις στο χώρο, διαβάζοντας βιβλία και εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μας. Κανείς σωστός δάσκαλος δεν αφήνει το καλοκαίρι να περάσει ανεκμετάλλευτο.
3. Μπορεί να μην πηγαίνουμε σχολείο το καλοκαίρι, όλη τη χρονιά όμως η λέξη άδεια ακούγεται απαγορευτική στ' αυτιά μας. Τέσσερα χρόνια έχω λείψει μόνο μία (1) μέρα που δεν μπορούσα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι λόγω γρίπης. Όλες τις άλλες είμαστε εκεί.
4. Το ωράριό μας δεν τελειώνει με το σχόλασμα. Κουβαλάμε τη δουλειά στο σπίτι μας, δουλεύουμε για ώρες εκεί, συναντάμε έξω τους γονείς και τα παιδιά, συζητάμε για τα προβλήματά τους και πασχίζουμε να βρούμε απαντήσεις, να βρούμε τον τρόπο.
5. Η πνευματική εργασία τού δασκάλου είναι ιδιαίτερα κουραστική. Έχει υπολογιστεί ότι μία διδακτική ώρα (45') αντιστοιχεί σε κόπωση όσο 2,5 εργάσιμες ώρες ενός μέσου υπαλλήλου (γραφείου). Αυτό σημαίνει ότι το εβδομαδιαίο ωράριο των 24 διδακτικών ωρών αντιστοιχεί σε εξαήμερη πλήρης ωραρίου εργασία (60 ώρες), για να μην αναφέρουμε και την εξωδιδακτική απασχόληση, τις εφημερίες, την προετοιμασία που απαιτείται κλπ. Δεν είναι εύκολο να διδάσκεις κι ας μην τα κάνει κρεμαστάρια όσα δε φτάνει η αλεπού. Αν ήθελε κάποιος/α να κάθεται ας γινόταν δάσκαλος/άλα (αν μπορούσε) και μετά να μιλούσε.

Όπως εγώ που έγινα δάσκαλος στα 36 μου, διορίστηκα απ' ευθείας μέσω ΑΣΕΠ (4ος) και μπορώ να στηλιτεύω τις κακές συμπεριφορές και τα απαράδεκτα που συναντώ στο σχολείο από μέσα.

Αν κάποιος ή κάποια δε θεωρεί αυτά τα επιχειρήματα αρκετά, ας σκεφτεί για λίγο τι είδους δάσκαλο/δασκάλα θα ήθελε για το παιδί του. Γιατί με το να πετάς τέτοια λόγια και υποβαθμίζοντας το ρόλο του εκπαιδευτικού, ο ίδιος χάνει το όποιο κίνητρο να βοηθήσει τα παιδιά: τα παιδιά σας.
Ο δάσκαλος χρειάζεται στήριξη απ' όλους. Είναι ο χειρότερα αμειβόμενος δημόσιος υπάλληλος και έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη μετά από το γιατρό.
Τα παιδιά σας τα εμπιστεύεστε στα χέρια του.
Μην τους τσουβαλιάζουμε όλους λοιπόν.

Υ.Γ. Συνήθως οι γονείς είναι αυτοί που επιβραβεύουν τους "βολεψάκηδες", "τεμπελάκους" δασκάλους. Πώς; Μα θεωρώντας καλό δάσκαλο τον αυστηρό, αυτόν που βάζει πολλά διαγωνίσματα και δίνει πολλά φυλλάδια για το σπίτι. Καλά να πάθουν όμως όταν δεν θέλουν το καλό τού ίδιου τους τού παιδιού...