Κι όμως είναι αλήθεια...
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου μεθαύριο κι ακόμα τα σχολεία δε λειτουργούν.
Μάλλον υπολειτουργούν, χωρίς πρόγραμμα,
χωρίς ειδικότητες, χωρίς δασκάλους...
Κι εγώ συνεχίζω να πίνω καφέδες κάθε πρωί
και να περιμένω να τοποθετηθώ σε σχολείο.
Μάλλον την Τρίτη - λένε τώρα - θα παρουσιαστώ
στο σχολείο μου, όπου βέβαια πλέον είναι αργά για να πάρω τάξη.
Θα γίνω δάσκαλος - φάντασμα - μπαλαντέρ που θα καλύπτει
τρύπες και θα συμπληρώνει τα ωράρια των άλλων...των "παλιών".
Αυτή η τιμωρία ομολογουμένως μού άξιζε.
Δεν ήμουν αρκετά καλός δάσκαλος πέρισυ.
Τα παιδιά άλλωστε δε θέλουν δασκάλους.
Το σχολείο είναι στρατός.
Άρα τα παιδιά θέλουν λοχίες κι αφεντικά
που ξέρουν πώς να τα βάλουν σε τάξη και πειθαρχία.
Ετσι θα πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου