Όταν διορίστηκα πριν λίγα χρόνια, παρουσιάστηκε μαζί μου μία κοπέλα που από την πρώτη στιγμή τράβηξε την προσοχή όλων μας: διαμαρτυρόταν συνεχώς για καθετί, έπιανε κουβέντα με τους αιρετούς και μόνιμους συναδέλφους και μέλη τού ΠΥΣΠΕ, εκθέτοντας την περίπτωσή της.
Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο η ιστορία της. Μια από τα ίδια: Δασκάλα με αρκετά χρόνια προϋπηρεσίας σε ιδιωτικό σχολείο με οικογένεια και δύο παιδιά και προφανώς ψαχνόταν να ΜΗΝ υπηρετήσει την οργανική της και να επιστρέψει στον τόπο της.
Μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η συμπεριφορά της όταν ανακοινώθηκε η μοριοδότηση βάσει της οποίας θα γίνονταν οι τοποθετήσεις μας. Σε έξαλλη σχεδόν κατάσταση, εισέρχεται στο χώρο όπου συνεδρίαζε το ΠΥΣΠΕ, φωνάζοντας και απειλώντας και καταθέτοντας ενστάσεις. Μετά πήραν φωτιά τα τηλέφωνα: το πρόβλημα ήταν πως ΔΕΝ είχε προσμετρηθεί (και σωστά) η προϋπηρεσία της στο ιδιωτικό σχολείο για την τοποθέτησή της.
Τελικά έκανε ένσταση αφού έλουσε όλο το ΠΥΣΠΕ με κοσμητικά επίθετα και κατέλαβε την αμέσως επόμενη θέση από μένα (κι εγώ από ιδιωτικό προερχόμουν και είχα από τότε οικογένεια με δύο παιδιά) η οποία σημειωτέον κρίθηκε όχι βάσει προϋπηρεσίας αλλά βάσει σειράς κατάταξης στον ΑΣΕΠ (ήμουν 4ος).
Δεν την ξαναείδα από τότε. Έμαθα όμως τα νέα της. Μετά από ένα μήνα βγήκαν οι αποσπάσεις των νεοδιόριστων. Εγώ απ' έξω - και σωστά - κι ας είχα δύο παιδιά και μεταπτυχιακό σε εξέλιξη (το οποίο τελικά ΔΕΝ ολοκλήρωσα λόγω τού διορισμού μου), εκείνη μέσα, πήρε την απόσπασή της για Θεσσαλονίκη.
Αργότερα την ίδια χρονιά βγήκαν και οι μεταθέσεις. Εγώ δεν είχα ελπίδα - είχα υπηρετήσει όμως την οργανική μου, εκείνη; ΠΗΡΕ ΜΕΤΑΘΕΣΗ στη Θεσσαλονίκη (κι ας μην είχε υπηρετήσει την οργανική της).
Μερικά πράγματα όταν τα σκέφτομαι μού φαίνονται παράλογα, αδιανόητα, άδικα.
'Οταν όμως τα συνδυάζω μεταξύ τους, η εξήγηση προκύπτει αβίαστα.
Η κοπέλα λεγόταν ΤΣΑΤΣΟΥ.
Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου