η δασκαλική συνείδηση και το έργο του δασκάλου

"Εκείνο που μας χωρίζει είναι η αρχή.Για τους άλλους καλός δάσκαλος είναι εκείνος που έχει βαθιά εγκυκλοπαιδική μόρφωση και ξέρει πολλά παιδαγωγικά γράμματα.(...) Για μας καλός δάσκαλος είναι εκείνος που έχει δασκαλική συνείδηση. Που νιώθει την ιερότητα του επαγγέλματός του και πιστεύει σ'αυτή, έστω κι αν τα γράμματά του είναι λιγότερα".(Μιχαήλ Παπαμαύρος 1924)


Παρακολουθώ κατά καιρούς τους συνδικαλιστές μας να υψώνουν στεντόρεια τη φωνή και να ζητούν 1400 βασικό μισθό για τον πρωτοδιόριστο, ενώ δε λείπουν και οι αιθεροβάμονες μαξιμαλιστές που απαιτούν τόσα για .. μεροκάματο. Τέτοιες ώρες σκέφτομαι πόσοι αλήθεια από το σινάφι μας αξίζουν αυτά τα χρήματα. Και καταλήγω πως μια μεγάλη πλειονότητα των απασχολούμενων στην εκπαίδευση θα έπρεπε να πληρώνουν το δημόσιο, για να μην τους απολύσει. Εγώ πάντως θα τους απέλυα, όσο υψηλή αποζημίωση κι αν κατέβαλλαν στο δημόσιο.
Οι σκέψεις μου αυτήν την ώρα αφορούν τη δασκαλική συνείδηση. Έχω τη βεβαιότητα πως, όσο υψηλός κι αν είναι ο μισθός ενός δασκάλου, ο αληθινός δάσκαλος θα εξακολουθεί να είναι κακοπληρωμένος. Γιατί το έργο που προσφέρει ο αληθινός δάσκαλος είναι ανεκτίμητο.
Ο δάσκαλος, όταν πέφτει να κοιμηθεί το βράδυ, έχει στο μυαλό του -δεν μπορεί παρά να έχει στο μυαλό του- το μαθητή του με το οικογενειακό πρόβλημα, με το πρόβλημα υγείας, με το πρόβλημα προσαρμογής, με το μαθησιακό πρόβλημα, με το .... πρόβλημα.
Ο δάσκαλος είναι έτοιμος να προσφέρει τα πάντα -ναι, τα πάντα- στο μαθητή του και πρέπει να ξέρει ότι ο μαθητής του έχει το δικαίωμα και να τον προδώσει. Ανταμοιβή δε ζητάει ποτέ από το μαθητή ή τους γονείς του.
Ο δάσκαλος με δασκαλική συνείδηση οφείλει να συγκρούεται με τη νοοτροπία του απασχολούμενου στην εκπαίδευση που πιστεύει ότι το σχολείο υπάρχει, για να τον μισθοδοτεί.
Ο δάσκαλος έχει καθήκον τους ξεπεσμένους αριστοκράτες ή τους λιμασμένους της εκπαίδευσης που φαντασιώνονται ότι ανήκουν σε κάποια αριστοκρατία να τους χαστουκίζει και να τους κάνει το βίο αβίωτο.
Ο δάσκαλος έχει υποχρέωση με όσους απασχολούνται στην εκπαίδευση και θεωρούν τους μαθητές το αναγκαίο κακό της μισθοδοσίας τους να συγκρούεται μαζί τους μετωπικά.
Αλλιώς ανήκει κι ο ίδιος σε αυτούς.